 |
| Beaverfest backstage camp |
We menen het deze zomer: enkel nog
kleinschalig georganiseerde alternatieve festivals die de muziek nog op de
voorgrond plaatsen in plaats van plat-gecommercialiseerde megafestijnen à
la Pukkelpop, die denken dat ze echt nog "alternatief" bezig zijn. Laat
ons niet lachen. De laatste PP die ondergetekende nog met volle
goesting meemaakte, was de editie 2007 met een schitterend Tool als
headliner. Daarna was het over en uit! Maar laten we bij de les blijven:
we hadden er vorige zaterdag een 'kleine' trip van 250km voor over om Beaverfest in Houffalize te gaan checken. Hoofdreden: Rudeboy van het
legendarische Urban Dance Squad kwam er in primeur de vuurdoop van zijn
nieuwe project "Battles of 1977" houden. En waar Rudeboy aanwezig is, is
het altijd feest! Een tweede goeie reden is dat we ons vorige winter
kostelijk geamuseerd hadden op Speedfest in Eindhoven en wil nu het toeval
dat Beaverfest het zomerequivalent hiervan is en dus ook
georganiseerd door de gastheren van Peter Pan Speedrock = dubbel
feest!
 |
| Beaverfest Campsite |
De MISSISSIPPI DELTA BROTHERS vormden enkel het decor en wat achtergrondmuziek
toen we op verkenningstocht door de idyllische omgeving van
dit festival trokken. Wat een adembenemend natuurlijk maxi-decor voor een
mini-festival in het hartje van de Ardennen! Een groene toplocatie die
gelukkig nog een goed bewaard geheim is gebleven en waar nog een 600-tal
andere wereldburgers (in hoofdzaak Nederlanders) getuige van mochten zijn.
Als je dan ook nog eens van de organisatoren je GMC-van gewoon naast het
podium mag parkeren dan ben je met je gat in de boter
gevallen!
 |
| del-Toros |
Het
Nederlandse DEL-TOROS trok daarna terecht onze
aandacht! Wat stond die bas snedig ingesteld zeg: messcherp à la Big
Black! Een drie kwartier zorgde dit drietal voor een sound die door
merg en been ging. Rauw als oplichtende sushi uit Fukushima! We
kregen een amalgaam van vettige rock & roll, ranzige punk,vuile
hardrock en opgefokte surf onze gehoorgangen ingeblazen. Dit op een manier
die we enkel door het Australische Cosmic Psychos hen al eens zagen
voordoen. Kortom: 45 minuten straight-in-da-face no-nonsense heavy tunes
waar we achteraf niet konden over zwijgen. Zeker voor herhaling
vatbaar!
 |
| Blackup |
Dat het debuutalbum van het Gentse
BLACKUP geproducet werd door niemand minder dan Jon
Spencer (ex-Pussy Galore, JSBX) is eraan te horen. Xavier
Benoit drumt als Bob Bert (ex-Sonic Youth) in zijn Pussy Galore
periode: de opgespannen vellen moeten eraan voor de moeite en de cimbalen
krijgen met de regelmaat van een klok linkse en rechtse uppercuts te
verduren. Samen met bassist Miguel Moors vormt hij de solide ruggengraat
van deze band. Ook gitaristen Steven Gillis (Thee Andrew Surfers, Fifty
Foot Combo) en Piet Stellamans (de gelukzak mag het bed delen met
Isolde Lasoen) laten zich niet onbetuigd en schuren hun plectrums om de
haverklap langs hun jankende snaren. Schitterende postpunk met een vette
knipoog naar Magazine, Wipers, Wire en The Jesus Lizard en gesmaakt
door ondergetekende! Live een topband!
 |
| Tio Gringo |
Het stelletje ongeregeld
van TIO GRINGO bouwden een feestje, zoals
alleen Nederlanders dit kunnen. Nog net geen polonaise ingezet, maar het
scheelde geen haar. Wel veel gedans op de countrymuziek van deze partyband
en de vergelijking met het optreden van enkele jaren terug van
legende Hank III op Hellfest in Frankrijk gaat zeker op. Geen onversneden
country maar wel overgoten met een mengelmoessausje van trash, speedrock,
psychobilly en onvervalste rock & roll. Alleen maar blije gezichten en
dansende konten rondom ons, dus missie geslaagd!
 |
| Romano Nervoso |
Het uit La Louvière afkomstige ROMANO NERVOSO had
er duidelijk zin in en zou ons eens een poepje laten ruiken. Het feest van
de vorige band werd gewoon verlengd en dit met een gretigheid waar menige
groep live nog van zou kunnen leren. De band rond ex-Hulkk drummer
Giacomo Panarisi wou duidelijk zijn Waals visitekaartje afgeven op
een manier die we niet vlug zouden vergeten. "Holy Macaroni", wat was deze
spaghettirock uit "Wallifornia" aanstekelijk zeg! En met een podiumbeest
(eigenlijk meer tussen het publiek aanwezig dan op het podium) als Giacomo
in de gelederen zijn deze Italian Stallions even ontembaar als een
botergeile Rocco Siffredi tussen een roedel wellustige dames! Jammergenoeg
moesten niet alleen de vrouwen in het publiek dekking zoeken, maar
ook de heren toen een wolkbreuk midden de set wat roet in de
spaghetti kwam strooien. Jammer, want dit verdienden deze Walen met
Italiaanse roots niet. Integendeel: een puik optreden!
 |
| Battles of 1977 |
BATTLES OF 1977 met
luitenant Rudeboy in full combat outfit waren duidelijk gekomen om het
Ardennenoffensief uit WOII nog eens over te doen. Met ogen als vuurkegels
en een opgespannen lijf vol adrenaline schoot Rudeboy de tekstflarden met
een onvervalste geallieerde gulzigheid door zijn mic het Ardeense
natuurlandsschap in. Het Waalse wild zocht geschrokken dekking diep in de
beboste omgeving. Zijn onderluitenant en kompaan Frenzy (gitaar, samples)
zette dit - samen met een live-drummer - alleen maar extra kracht bij.
Meermaals koos de helm van Rudeboy het luchtruim temeer hij het
"schijnen" (een soort dans met schijnbewegingen) uit zijn UDS-periode niet
kan laten. Wild tekeer gaan als een ongeleid projectiel is de beste
omschrijving die we aan deze adembenemende podiumact van de rapper kunnen
geven. Het trio "brothers in arms" trok op oorlogspad met een
nietsontziende bezetenheid. Artillerievuur uit het drumstel,
luchtondersteuning door Frenzy en vuurspuwende tekstflarden die
Rudeboy met veel natuurgeweld het doorregende Ardense bos
inblies. De omgeving werd bijna letterlijk aan flarden
gescheurd! De strategie werkte en de hooks kwamen als mokerslagen aan
in het drijfnatte publiek dat er ondanks het
natuurgeweld (regen, regen en nog eens regen) niet voor terugdeinsde
om hun appreciatie te tonen voor dit nieuwe project. Een project dat
eigenlijk al in 2011 op ons losgelaten moest worden, maar dat we "wegens
omstandigheden" nu pas in première kregen voorgeschoteld. Als je
voor een UDS part II naar de Ardennen kwam afgezakt, was je eraan voor de
moeite. Maar deze "melodic militancy", zoals Silver Surfering Rudeboy
het zo mooi omschrijft, heeft zeker zijn vuurdoop niet gemist! Hou
deze militante militairen in de gaten tijdens hun volgende doortocht.
Het zal je zeker niet spijten.
 | |
| Peter Pan Speedrock |
Gastheren PETER PAN SPEEDROCK zijn van het soort dat je niet zo gauw meer vindt
in deze egoïstische moderne tijden. Een festival op poten zetten zonder
winstbejag, de perfecte gastheer zijn (zelf zorgen voor ontbijt, je
GMC-van mogen parkeren op de privéruimte naast het podium, een pretsigaret
mogen delen met bassist Bartman... het zijn maar enkele voorbeelden uit
het afgelopen weekend) en dan zelf ook nog eens een schitterende set
spelen: je moet het maar doen! Strak als de koord in de bilnaad van een te
klein formaat tangaslip: zo kan je doortocht van de sympathieke
Nederlanders samenvatten. Een potje vette rock & roll aan een
moordtempo. Ook deze band hebben we al meermaals live aan het
werk mogen zien en ontgoochelen doen ze nooit. Subtiliteit staat niet
in hun woordenboek, passie voor rock & roll des te meer! Motörhead is
nooit veraf en Nashville Pussy en The Hellacopters komen ook
vaak om de hoek kijken. Na jarenlang toeren spelen de drie
vrienden van Peter Pan nog altijd de pannen van het dak en dit met
een moordlustige gebetenheid waar menig Waalse wolf nog een puntje aan kan
zuigen. Hoogtepunt is ongetwijfeld het moment dat hun mascotte en levende
legende Dikke Dennis het drietal komt vervoegen en de speed in Peter
Pan Speedrock nog eens dik in de verf zet. Van gewicht in de schaal werpen
gesproken! Een ranzige versie van "Schoppenaas" (de Nederlandse versie van
"The Ace Of Spades" van Motörhead) raast door de bomen langs het
festivalterrein en jaagt alle vogels de zwarte nachtlucht in. De gastheren
bewijzen dat ze het nog altijd niet verleerd zijn: heerlijk
feestje!
 |
| The Sha-La-Lee's |
Aan het
Belgisch-Limburgse SHA-LA-LEES de moeilijke taak dit
nog te overtreffen. Alhoewel: op dit festival is het niet de bedoeling om
elkaar de loef af te steken. Muzikale vrienden in een amicale sfeer
onder elkaar: dat we daar bij mochten zijn, deed onze mondhoeken ook
meermaals naar boven krullen. Een hechte gemeenschap met breeddenkende
mensen die met een open geest in de wereld staan, daar houden wij wel
van. SHA-LA-LEES stonden vorig jaar al op editie 1 van Beaverfest en is
een superband met frontman Cedric Maes (The Sore Losers), Davy Schroyen
(ex-Evil Superstars, ex-Millionaire) op drums, Christophe Vaes
(ex-Noordkaap) op mondharmonica en filmmaker Toon Aerts op bas. Perfect op
elkaar ingespeelde topmuzikanten zijn een zegen om naar te kijken maar
vooral om te beluisteren. Er volgt een klein uur trash- en bluesrock van
de bovenste plank en zowel de nachtuilen als wijzelf knikten
goedkeurend! Dat ze het tweede jaar op rij de affiche van dit festival
mochten vervoegen zegt eigenlijk al genoeg! Pure klasse.
 |
| fun fun fun!!! |
De afterparty met Bob Wayne
moesten we jammergenoeg links laten liggen daar we teveel gebruik
gemaakt hadden van het Lupulus bier en grappige kruiden in de vorm van
Nederlands pretsigaretten. We zochten onze GMC-van op voor wat nachtrust
en de volgende morgen een stevig ontbijt, klaargemaakt door o.a. de
ritmesectie van Peter Pan Speedrock: drummer Bart en bassist Bartman.
Respect! Daarna trokken we goedgemutst richting Vlaanderen. Editie 2 van dit festival was een schot in de roos en
we maken nu al onze borst nat voor editie 3. Maar hou het verder stil want
in dit geval "hoe minder zielen hoe meer vreugd!" en een goed bewaard
geheim mag je niet zomaar prijsgeven! Aan de organisatie en crew één dikke
pluim: van de toiletten tot het ontbijt, van de eetstandjes (handgeschilde
en versneden megalekkere frieten) tot de feeërieke prachtlocatie =
alles piekfijn in orde en tot in de puntjes verzorgd en dit aan
democratische prijzen in volle crisistijd! Wat wil een mens nog meer?
Tot volgend jaar!
