 |
| Like father, like son! Organisator Freek en zijn leermeester. |
 |
| Koen aka Kyuss & Johan Jacob |
 |
| Gingerpig |
En die eerste hemelse klanken kwamen van het trio
rasmuzikanten uit Breda: Gingerpig. Met hun eigengereide
vintage rock weten ze hun persoonlijke niche te creëren in de booming
70s retro beweging die heden menig podia onveilig maakt. Met hun laatste worp
"Hidden From View" werden de verwachtingen
ruimschoots ingelost en kregen de Nederlanders schitterende recensies
in binnen- en buitenland. Temeer ze na het opstappen van toetsenist Jarno van Es
in 2012 beslisten om geen vervanger te zoeken en hun songs back-to-basics gebald
te laten klinken. Zaterdag
ontgoochelden het hechte drietal allesbehalve! Integendeel: Boudewijn
Bonebakker (voorheen bij Gorefest) & co lieten ons op Hollandse wijze een
poepje ruiken. Met als persoonlijk hoogtepunt een fenomenale versie van "Ugly
Heart", tevens het beste nummer uit hun laatste schijf. Ideale opwarmer op
een koude herfstavond in oktober en erg gesmaakt door het alternatieve
publiek. Na het optreden maakten we nog een praatje met hun bassist, die
ons vroeg wat we van de nieuwe bezetting vonden. We konden alleen maar
goedkeurend beamen dat deze veel strakker in het vel zat.
 |
| CWTAB |
Dat Creature With The Atom Brain
(CWTAB) er voor onbepaalde tijd mee ophoudt, vinden we Facebookgewijs
NIET leuk. Temeer we een fan van het eerste uur zijn, toen ze nog volledig in
cellofaan gewikkeld, hun oerdegelijke en eigenzinnige indierock van de planken
afspeelden. Dat we hierbij in goed gezelschap verkeren, blijkt want niemand
minder dan Mark Lanegan draagt deze band een warm indie-hart toe. Hij en
Aldo Struyf werden zelfs bloedbroeders en goeie vrienden en als Mark in Europa
rondtoert, heeft hij bij Aldo altijd een dak boven zijn hoofd en een plaats
om thuis te komen tijdens zijn nomadenbestaan. Enkele Duitse grieten uit
Köln waren ook zo gek van deze band, dat ze er zo een kleine 170km voor
over hadden, om dit afscheidsconcert onder geen beding te missen. We waren dus
wel degelijk in goed gezelschap voor een schitterend einde. CWTAB bracht voor de
gelegenheid een koperblazerssectie mee en dit gaf nog een extra dimensie aan hun
gitzwarte indierock. Het werd een waardig afscheidsfeestje waar er geput werd
uit hun donkere parels "I Am The Golden Gate Bridge" (2008), "Transylvania"
(2009) en "The Birds Fly Low"(2012): drie albums die verplicht in de
platencollectie van de zichzelf respecterende indierockfan als vaste waarde
aanwezig zouden moeten zijn. Bij ondergetekende absoluut het geval
en ondertussen alle drie grijsgedraaid. We gaan CWTAB oprecht missen op
de Belgische podia. Kleine pleister op de wonde: Condor Gruppe, het
nieuwe project rond gitarist Michiel Van Cleuvenbergen en bassist Jan Wygers!
Check 'em out!
 |
| The Pretty Things |
Levende legende The Pretty Things
waren blijkbaar een plaatsje gezakt op de affiche (reden:). Maar dat kon de pret
niet bederven want ze bleken nog altijd even bedreven als in hun
beginperiode. De Britse krasse knarren beamden
ons flashbackgewijs terug naar de jaren '60 voor een nostalgische
sixtiestrip vol patchouliwalmen, langharig werkschuw tuig (hippies genaamd)en de
"peace, love & happiness"-slogan. Niets dan goedkeurende en lachenden
gezichten en dansende lijven rondom ons! Als je dacht dat je een muf, vanonder
het stof gehaald jaren '60 mohair hippieklankentapijt voorgeschoteld
zou krijgen, dan was je ver van huis: de heren van leeftijd lieten zien en
horen dat ze nog fris en levendig uit de hoek konden komen. Kortom:
partytime in echte sixtiesstijl met als hoogtepunt dé sublieme trip "Mr.
Invasion" wat op veel bijval vanuit het publiek kon rekenen. Meer dan
gesmaakt optreden!
 |
| My Sleeping Karma |
Maar het hoogtepunt moest nog komen!
My Sleeping Karma oversteeg zichzelf en gaf ons een concert dat nu nog blijft
nazinderen in onze oren en brein. De Duitsers hadden er duidelijk zin in en dat
sloeg aanstekelijk over op het publiek dat zich vol overgave liet onderdompelen
in een verlichting brengend Soma-bad (Soma = de intoxicerende godendrank). Soma
is tevens hun vierde schijf, die een volgende stap is in een zoektocht naar
het innerlijke bewustzijn, het ultieme "Zijn". Dat je met een puur instrumentale
set een publiek kan blijven boeien en zelfs enthousiasmeren toont aan dat
je muzikaal van goeie huize komt. Gitarist Seppi en keyboardspeler Norman
haalden de meest bizarre spacy riedels uit hun instrumenten, terwijl de
ritmesectie (Steffen - drums en Matte - bas) het geheel op de rails hield met
een krachtige, fundamentale ondersteuning. Dat Matte allesbehalve een matte
verschijning op het podium was (getuige zijn Orange Factory T-Shirt), konden we
aan den lijve ondervinden, toen hij de onderzijde van zijn bas meermaals langs
de vloer van het hoofdpodium liet scheren. Naarmate hun set vorderde, raakte je
willens nillens in een soort pure trance, opgewekt door zoveel psychedelische instrumentaliteit met als hoogtepunt een
oerdegelijke en beklijvende versie van "Ahimsa". Dit was een groot uur
trippen op magistrale, groovy, intergalactische spacerock! Pure
magie!
Tekst: Koen aka Kyuss Vanoutryve
Foto's: GoDi
