MINI-YELLOWSTOCK: MAXIMAAL GENOTEN!

Like father, like son! Organisator Freek en zijn leermeester.

Na een avondje stappen in Tilburg (een soort Roadburn Pre-sales Afterparty) was de kater navenant! We zakten na het nuttigen van wat ontnuchterende Hollandse theetjes en koffietjes en een belegd Hollands broodje kaas op een zonovergoten herfstterras in de namiddag af richting Geel. 's Avonds zouden in CC De Werft o.a. het legendarische The Pretty Things optreden. Een reden te meer om een tussenstop in de Kempen te maken alvorens terug richting Vlaanderen te trekken. Het cultuurcentrum en Yellowstock Concerts besloten dit keer om de handen in elkaar te slaan en ons te trakteren op een schitterende affiche in een fantastische venue. Daar we al rond 15h00 arriveerden, besloten we eerst een terrasje te doen, daar het weer nog altijd meezat. Toen het later op de middag iets frisser werd, deden we er nog een bruine kroeg ("De Sport" genaamd) bovenop en waren zo, na het sportief nuttigen van enkele biertjes, terdege opgewarmd voor een avondje alternatieve muziek.

Koen aka Kyuss & Johan Jacob

Toen we CC De Werft betraden, werden we een eerste maal betoverd door de uitgestalde tekeningen van Fransman Johan Jaccob (tevens zanger/gitarist bij Glowsun) op de tentoonstelling in de inkomsthal. Dat dit een meestertekenaar is, staat buiten kijf. Een ongekroonde tweede naast de top in genre: het Italiaanse Malleus-collectief. We waren dan ook trots als een pauw toen we de gelegenheid toebedeeld kregen om samen met deze artiest op de gevoelige plaat gezet te worden. Een tweede betovering daalde neer over ons toen we de hoofdzaal van het CC binnenstapten. Een kolossaal gebouw met akoestische wanden, een enorm hoofdpodium waar een kat zijn kittens niet meer terugvindt en een parketvloer om U tegen te zeggen. Een ideale omgeving om de klanken die van het podium zouden afstromen optimaal in onze gehoorhangen te kunnen branden.

Gingerpig

En die eerste hemelse klanken kwamen van het trio rasmuzikanten uit Breda: Gingerpig. Met hun eigengereide vintage rock weten ze hun persoonlijke niche te creëren in de booming 70s retro beweging die heden menig podia onveilig maakt. Met hun laatste worp "Hidden From View" werden de verwachtingen ruimschoots ingelost en kregen de Nederlanders schitterende recensies in binnen- en buitenland. Temeer ze na het opstappen van toetsenist Jarno van Es in 2012 beslisten om geen vervanger te zoeken en hun songs back-to-basics gebald te laten klinken. Zaterdag ontgoochelden het hechte drietal allesbehalve! Integendeel: Boudewijn Bonebakker (voorheen bij Gorefest) & co lieten ons op Hollandse wijze een poepje ruiken. Met als persoonlijk hoogtepunt een fenomenale versie van "Ugly Heart", tevens het beste nummer uit hun laatste schijf. Ideale opwarmer op een koude herfstavond in oktober en erg gesmaakt door het alternatieve publiek. Na het optreden maakten we nog een praatje met hun bassist, die ons vroeg wat we van de nieuwe bezetting vonden. We konden alleen maar goedkeurend beamen dat deze veel strakker in het vel zat.

CWTAB

Dat Creature With The Atom Brain (CWTAB) er voor onbepaalde tijd mee ophoudt, vinden we Facebookgewijs NIET leuk. Temeer we een fan van het eerste uur zijn, toen ze nog volledig in cellofaan gewikkeld, hun oerdegelijke en eigenzinnige indierock van de planken afspeelden. Dat we hierbij in goed gezelschap verkeren, blijkt want niemand minder dan Mark Lanegan draagt deze band een warm indie-hart toe. Hij en Aldo Struyf werden zelfs bloedbroeders en goeie vrienden en als Mark in Europa rondtoert, heeft hij bij Aldo altijd een dak boven zijn hoofd en een plaats om thuis te komen tijdens zijn nomadenbestaan. Enkele Duitse grieten uit Köln waren ook zo gek van deze band, dat ze er zo een kleine 170km voor over hadden, om dit afscheidsconcert onder geen beding te missen. We waren dus wel degelijk in goed gezelschap voor een schitterend einde. CWTAB bracht voor de gelegenheid een koperblazerssectie mee en dit gaf nog een extra dimensie aan hun gitzwarte indierock. Het werd een waardig afscheidsfeestje waar er geput werd uit hun donkere parels "I Am The Golden Gate Bridge" (2008), "Transylvania" (2009) en "The Birds Fly Low"(2012): drie albums die verplicht in de platencollectie van de zichzelf respecterende indierockfan als vaste waarde aanwezig zouden moeten zijn. Bij ondergetekende absoluut het geval en ondertussen alle drie grijsgedraaid. We gaan CWTAB oprecht missen op de Belgische podia. Kleine pleister op de wonde: Condor Gruppe, het nieuwe project rond gitarist Michiel Van Cleuvenbergen en bassist Jan Wygers! Check 'em out!

The Pretty Things

 Levende legende The Pretty Things waren blijkbaar een plaatsje gezakt op de affiche (reden:). Maar dat kon de pret niet bederven want ze bleken nog altijd even bedreven als in hun beginperiode. De Britse krasse knarren beamden ons flashbackgewijs terug naar de jaren '60 voor een nostalgische sixtiestrip vol patchouliwalmen, langharig werkschuw tuig (hippies genaamd)en de "peace, love & happiness"-slogan. Niets dan goedkeurende en lachenden gezichten en dansende lijven rondom ons! Als je dacht dat je een muf, vanonder het stof gehaald jaren '60 mohair hippieklankentapijt voorgeschoteld zou krijgen, dan was je ver van huis: de heren van leeftijd lieten zien en horen dat ze nog fris en levendig uit de hoek konden komen. Kortom: partytime in echte sixtiesstijl met als hoogtepunt dé sublieme trip "Mr. Invasion" wat op veel bijval vanuit het publiek kon rekenen. Meer dan gesmaakt optreden!

My Sleeping Karma

Maar het hoogtepunt moest nog komen! My Sleeping Karma oversteeg zichzelf en gaf ons een concert dat nu nog blijft nazinderen in onze oren en brein. De Duitsers hadden er duidelijk zin in en dat sloeg aanstekelijk over op het publiek dat zich vol overgave liet onderdompelen in een verlichting brengend Soma-bad (Soma = de intoxicerende godendrank). Soma is tevens hun vierde schijf, die een volgende stap is in een zoektocht naar het innerlijke bewustzijn, het ultieme "Zijn". Dat je met een puur instrumentale set een publiek kan blijven boeien en zelfs enthousiasmeren toont aan dat je muzikaal van goeie huize komt. Gitarist Seppi en keyboardspeler Norman haalden de meest bizarre spacy riedels uit hun instrumenten, terwijl de ritmesectie (Steffen - drums en Matte - bas) het geheel op de rails hield met een krachtige, fundamentale ondersteuning. Dat Matte allesbehalve een matte verschijning op het podium was (getuige zijn Orange Factory T-Shirt), konden we aan den lijve ondervinden, toen hij de onderzijde van zijn bas meermaals langs de vloer van het hoofdpodium liet scheren. Naarmate hun set vorderde, raakte je willens nillens in een soort pure trance, opgewekt door zoveel psychedelische instrumentaliteit met als hoogtepunt een oerdegelijke en beklijvende versie van "Ahimsa". Dit was een groot uur trippen op magistrale, groovy, intergalactische spacerock! Pure magie!

Tekst: Koen aka Kyuss Vanoutryve 

Foto's: GoDi