26 August 2013

Beaverfest 2013

Beaverfest backstage camp
We menen het deze zomer: enkel nog kleinschalig georganiseerde alternatieve festivals die de muziek nog op de voorgrond plaatsen in plaats van plat-gecommercialiseerde megafestijnen à la Pukkelpop, die denken dat ze echt nog "alternatief" bezig zijn. Laat ons niet lachen. De laatste PP die ondergetekende nog met volle goesting meemaakte, was de editie 2007 met een schitterend Tool als headliner. Daarna was het over en uit! Maar laten we bij de les blijven: we hadden er vorige zaterdag een 'kleine' trip van 250km voor over om Beaverfest in Houffalize te gaan checken. Hoofdreden: Rudeboy van het legendarische Urban Dance Squad kwam er in primeur de vuurdoop van zijn nieuwe project "Battles of 1977" houden. En waar Rudeboy aanwezig is, is het altijd feest! Een tweede goeie reden is dat we ons vorige winter kostelijk geamuseerd hadden op Speedfest in Eindhoven en wil nu het toeval dat Beaverfest het zomerequivalent hiervan is en dus ook georganiseerd door de gastheren van Peter Pan Speedrock = dubbel feest!


Beaverfest Campsite
De MISSISSIPPI DELTA BROTHERS vormden enkel het decor en wat achtergrondmuziek toen we op verkenningstocht door de idyllische omgeving van dit festival trokken. Wat een adembenemend natuurlijk maxi-decor voor een mini-festival in het hartje van de Ardennen! Een groene toplocatie die gelukkig nog een goed bewaard geheim is gebleven en waar nog een 600-tal andere wereldburgers (in hoofdzaak Nederlanders) getuige van mochten zijn. Als je dan ook nog eens van de organisatoren je GMC-van gewoon naast het podium mag parkeren dan ben je met je gat in de boter gevallen!
 
del-Toros
 
Het Nederlandse DEL-TOROS trok daarna terecht onze aandacht! Wat stond die bas snedig ingesteld zeg: messcherp à la Big Black! Een drie kwartier zorgde dit drietal voor een sound die door merg en been ging. Rauw als oplichtende sushi uit Fukushima! We kregen een amalgaam van vettige rock & roll, ranzige punk,vuile hardrock en opgefokte surf onze gehoorgangen ingeblazen. Dit op een manier die we enkel door het Australische Cosmic Psychos hen al eens zagen voordoen. Kortom: 45 minuten straight-in-da-face no-nonsense heavy tunes waar we achteraf niet konden over zwijgen. Zeker voor herhaling vatbaar!
 
Blackup
 
Dat het debuutalbum van het Gentse BLACKUP geproducet werd door niemand minder dan Jon Spencer (ex-Pussy Galore, JSBX) is eraan te horen. Xavier Benoit drumt als Bob Bert (ex-Sonic Youth) in zijn Pussy Galore periode: de opgespannen vellen moeten eraan voor de moeite en de cimbalen krijgen met de regelmaat van een klok linkse en rechtse uppercuts te verduren. Samen met bassist Miguel Moors vormt hij de solide ruggengraat van deze band. Ook gitaristen Steven Gillis (Thee Andrew Surfers, Fifty Foot Combo) en Piet Stellamans (de gelukzak mag het bed delen met Isolde Lasoen) laten zich niet onbetuigd en schuren hun plectrums om de haverklap langs hun jankende snaren. Schitterende postpunk met een vette knipoog naar Magazine, Wipers, Wire en The Jesus Lizard en gesmaakt door ondergetekende! Live een topband!
 
Tio Gringo
 
Het stelletje ongeregeld van TIO GRINGO bouwden een feestje, zoals alleen Nederlanders dit kunnen. Nog net geen polonaise ingezet, maar het scheelde geen haar. Wel veel gedans op de countrymuziek van deze partyband en de vergelijking met het optreden van enkele jaren terug van legende Hank III op Hellfest in Frankrijk gaat zeker op. Geen onversneden country maar wel overgoten met een mengelmoessausje van trash, speedrock, psychobilly en onvervalste rock & roll. Alleen maar blije gezichten en dansende konten rondom ons, dus missie geslaagd!
 
Romano Nervoso
 
Het uit La Louvière afkomstige ROMANO NERVOSO had er duidelijk zin in en zou ons eens een poepje laten ruiken. Het feest van de vorige band werd gewoon verlengd en dit met een gretigheid waar menige groep live nog van zou kunnen leren. De band rond ex-Hulkk drummer Giacomo Panarisi wou duidelijk zijn Waals visitekaartje afgeven op een manier die we niet vlug zouden vergeten. "Holy Macaroni", wat was deze spaghettirock uit "Wallifornia" aanstekelijk zeg! En met een podiumbeest (eigenlijk meer tussen het publiek aanwezig dan op het podium) als Giacomo in de gelederen zijn deze Italian Stallions even ontembaar als een botergeile Rocco Siffredi tussen een roedel wellustige dames! Jammergenoeg moesten niet alleen de vrouwen in het publiek dekking zoeken, maar ook de heren toen een wolkbreuk midden de set wat roet in de spaghetti kwam strooien. Jammer, want dit verdienden deze Walen met Italiaanse roots niet. Integendeel: een puik optreden!

Battles of 1977
BATTLES OF 1977 met luitenant Rudeboy in full combat outfit waren duidelijk gekomen om het Ardennenoffensief uit WOII nog eens over te doen. Met ogen als vuurkegels en een opgespannen lijf vol adrenaline schoot Rudeboy de tekstflarden met een onvervalste geallieerde gulzigheid door zijn mic het Ardeense natuurlandsschap in. Het Waalse wild zocht geschrokken dekking diep in de beboste omgeving. Zijn onderluitenant en kompaan Frenzy (gitaar, samples) zette dit - samen met een live-drummer - alleen maar extra kracht bij. Meermaals koos de helm van Rudeboy het luchtruim temeer hij het "schijnen" (een soort dans met schijnbewegingen) uit zijn UDS-periode niet kan laten. Wild tekeer gaan als een ongeleid projectiel is de beste omschrijving die we aan deze adembenemende podiumact van de rapper kunnen geven. Het trio "brothers in arms" trok op oorlogspad met een nietsontziende bezetenheid. Artillerievuur uit het drumstel, luchtondersteuning door Frenzy en vuurspuwende tekstflarden die Rudeboy met veel natuurgeweld het doorregende Ardense bos inblies. De omgeving werd bijna letterlijk aan flarden gescheurd! De strategie werkte en de hooks kwamen als mokerslagen aan in het drijfnatte publiek dat er ondanks het natuurgeweld (regen, regen en nog eens regen) niet voor terugdeinsde om hun appreciatie te tonen voor dit nieuwe project. Een project dat eigenlijk al in 2011 op ons losgelaten moest worden, maar dat we "wegens omstandigheden" nu pas in première kregen voorgeschoteld. Als je voor een UDS part II naar de Ardennen kwam afgezakt, was je eraan voor de moeite. Maar deze "melodic militancy", zoals Silver Surfering Rudeboy het zo mooi omschrijft, heeft zeker zijn vuurdoop niet gemist! Hou deze militante militairen in de gaten tijdens hun volgende doortocht. Het zal je zeker niet spijten.  

Peter Pan Speedrock
Gastheren PETER PAN SPEEDROCK zijn van het soort dat je niet zo gauw meer vindt in deze egoïstische moderne tijden. Een festival op poten zetten zonder winstbejag, de perfecte gastheer zijn (zelf zorgen voor ontbijt, je GMC-van mogen parkeren op de privéruimte naast het podium, een pretsigaret mogen delen met bassist Bartman... het zijn maar enkele voorbeelden uit het afgelopen weekend) en dan zelf ook nog eens een schitterende set spelen: je moet het maar doen! Strak als de koord in de bilnaad van een te klein formaat tangaslip: zo kan je doortocht van de sympathieke Nederlanders samenvatten. Een potje vette rock & roll aan een moordtempo. Ook deze band hebben we al meermaals live aan het werk mogen zien en ontgoochelen doen ze nooit. Subtiliteit staat niet in hun woordenboek, passie voor rock & roll des te meer! Motörhead is nooit veraf en Nashville Pussy en The Hellacopters komen ook vaak om de hoek kijken. Na jarenlang toeren spelen de drie vrienden van Peter Pan nog altijd de pannen van het dak en dit met een moordlustige gebetenheid waar menig Waalse wolf nog een puntje aan kan zuigen. Hoogtepunt is ongetwijfeld het moment dat hun mascotte en levende legende Dikke Dennis het drietal komt vervoegen en de speed in Peter Pan Speedrock nog eens dik in de verf zet. Van gewicht in de schaal werpen gesproken! Een ranzige versie van "Schoppenaas" (de Nederlandse versie van "The Ace Of Spades" van Motörhead) raast door de bomen langs het festivalterrein en jaagt alle vogels de zwarte nachtlucht in. De gastheren bewijzen dat ze het nog altijd niet verleerd zijn: heerlijk feestje!
 
The Sha-La-Lee's
 
Aan het Belgisch-Limburgse SHA-LA-LEES de moeilijke taak dit nog te overtreffen. Alhoewel: op dit festival is het niet de bedoeling om elkaar de loef af te steken. Muzikale vrienden in een amicale sfeer onder elkaar: dat we daar bij mochten zijn, deed onze mondhoeken ook meermaals naar boven krullen. Een hechte gemeenschap met breeddenkende mensen die met een open geest in de wereld staan, daar houden wij wel van. SHA-LA-LEES stonden vorig jaar al op editie 1 van Beaverfest en is een superband met frontman Cedric Maes (The Sore Losers), Davy Schroyen (ex-Evil Superstars, ex-Millionaire) op drums, Christophe Vaes (ex-Noordkaap) op mondharmonica en filmmaker Toon Aerts op bas. Perfect op elkaar ingespeelde topmuzikanten zijn een zegen om naar te kijken maar vooral om te beluisteren. Er volgt een klein uur trash- en bluesrock van de bovenste plank en zowel de nachtuilen als wijzelf knikten goedkeurend! Dat ze het tweede jaar op rij de affiche van dit festival mochten vervoegen zegt eigenlijk al genoeg! Pure klasse.
 
fun fun fun!!!
 
De afterparty met Bob Wayne moesten we jammergenoeg links laten liggen daar we teveel gebruik gemaakt hadden van het Lupulus bier en grappige kruiden in de vorm van Nederlands pretsigaretten. We zochten onze GMC-van op voor wat nachtrust en de volgende morgen een stevig ontbijt, klaargemaakt door o.a. de ritmesectie van Peter Pan Speedrock: drummer Bart en bassist Bartman. Respect! Daarna trokken we goedgemutst richting Vlaanderen. Editie 2 van dit festival was een schot in de roos en we maken nu al onze borst nat voor editie 3. Maar hou het verder stil want in dit geval "hoe minder zielen hoe meer vreugd!" en een goed bewaard geheim mag je niet zomaar prijsgeven! Aan de organisatie en crew één dikke pluim: van de toiletten tot het ontbijt, van de eetstandjes (handgeschilde en versneden megalekkere frieten) tot de feeërieke prachtlocatie = alles piekfijn in orde en tot in de puntjes verzorgd en dit aan democratische prijzen in volle crisistijd! Wat wil een mens nog meer? Tot volgend jaar!
 

Tekst: Koen aka Kyuss Vanoutryve 

Foto's: GoDi