In de vroege voormiddag worden we wakker en van het "we old farts rule" waarmee we dag 1 afsloten schiet nog bitter weinig over. Een stevig ontbijt met de nodige koffie brengt echter wel snel soelaas en na een middag vol mijmeringen, toekomstvisies en nog meer gepalaver, gaande van "wie doet de afwas?", Portostock tot het opstarten van onze eigen band: "the old farts" is het tijd om ons 10 meter verder te begeven: Roadkill festival dag 2!
Aan de inkom maken we nog even snel een praatje met Kim Overmeire, een van de bezielers van dit sympathieke festival en steken hem de nodige pluimen in zijn kont (aangezien hij geen hoed op had moesten we ze toch ergens kwijt...) en duimen mee voor een editie 9.
Aftrappers van dienst zijn The Sons Of Disaster, een Brussels zooitje ongeregeld dat de pandoeringen in een snelvaarttempo op ons afvuurt. Mocht er van het beestje dat kater heet nog iets overgebleven zijn dan was die nu ongetwijfeld aan flarden gescheurd. We konden enkel maar goedlachs elkaar aanknikken en we wisten dat de toon voor dag 2 gezet was. Hell Yeah!
Het Antwerpse Tangled Horns brengt naar eigen zeggen het beste uit de grunge, stoner, rock en blues. Die blues mag u best met een pak zout uit de Aldi nemen al is dit geen verwijt. Rechttoe - rechtaan - franjes - is - voor - mietjes - rock met frontman Tim die me elk optreden weer de wenkbrauwen doet fronsen. Erover zegt u? Tuurlijk is het erover maar hij weet de energie wel over te brengen in een eigen dosseren - is - voor - watjes stijl. Helaas springen halverwege de set de plons, niet bij zanger Tim ditmaal maar wel een of ander aggregaat dat het laat afweten. Of Tim's gesmijt met de micro er voor iets tussen zat zullen we wellicht nooit weten...
Het fijne aan een festival als Roadkill is dat ze maar met 1 podium werken en de bezoekers de tijd geven om op adem te komen en waar we dan ook gretig gebruik van maken. Helemaal achteraan in de tent brengen we een bezoek aan onze favoriete platenboer, Spacefuzzrecords genaamd. De eerste plaat die ik vastneem is Death Is This Communion, de rode collectors editie van High On Fire. Ik krijg de ingeving deze plaat te kopen en ze na het optreden van High On Fire te laten signeren door Mr. Matt Pike himself! I have a mission of het met een flard uit return to Nod te quoten: "No one can stop what's already begun"!
Volgende band op de affiche is het Nederlandse Komatsu, vorig jaar nog te gast in thuishaven Rockcity - Eindhoven, Speedfest. Toen brachten ze het nummer July van Slo Burn met niemand minder dan Mr. Garcia zelve. Hun stoner grooved bij momenten lekker weg met een sludgy kantje. En een blondine achter de drumvellen is altijd mooi meegenomen maar van mij mocht ze er wat meer feeling inleggen... en nee, daarmee bedoel ik niet met z'n allen "tetten bloot" staan roepen!
Helaas voor ons hebben de Lords Of Altamont afgezegd. Jammer want ik heb ze nog steeds niet live kunnen zien. Als vervanger kregen we The Grave Brothers voorgeschoteld, muzikaal totaal geen aanverwanten aan Lords maar een Psycho/punk-a-billy/bluegrass mix met muzikanten die hun sporen reeds lang verdiend hebben bij oa. Fifty foot combo, Los Putas, The Wrong, Secret Agent men... Echt fan ben ik niet van het genre maar heb toch genoten om een Jenz loos te zien gaan op zijn contrabas en de extra aandacht die de banjospeler van dienst kreeg.
Tijdens de pauze worden we hartelijk begroet door de roadie van High On Fire die ons de retorische vraag stelt: "Hey dudes, remember Roadburn last year?"... En of we ons dat rememberen!
Tussen 2 pinten door vraag ik hem of Mr. Pike er zin in heeft en wanneer ik als antwoord krijg "you bet" volgt een euforische welgemeende YEAH! Helaas moet de band na het concert onmiddellijk doorreizen naar Kopenhagen zodat een nachtelijk onveilg maken van de backstage er ditmaal niet inzit... Next time, you bet!
Tijd voor Turbowolf, een 70's geinspireerde psychrock band met hedendaagse invloeden. Zanger en hyperkineet van dienst Chris Georgiadis is duidelijk niet van plan een theekransje op te zetten en duikt al van bij de eerste nummers het publiek in om nietsvermoedende aanwezigen de micro onder de neus te rammen. Daar sta je dan mooi indien je de tekst niet kent. De songs worden in een recordtempo de tent ingeblazen en links en rechts komen de eerste dansjes op gang. De Roadkill trein komt duidelijk op gang met captain caveman (origineel van Lightning Bolt) als mijn persoonlijk hoogtepunt.
We besluiten om na het optreden van Turbowolf even aan de drukte te ontsnappen en begeven ons richting onze bus, die ontsnapping eindigt uiteindelijk met een photoshoot in de maïs... Don't ask....
Terug op het festivalterrein zijn we net op tijd voor de set van Hayseed Dixie, een band die zich voornamelijk toelegt op south redneck riedeltjes. Ik besluit om geen foto's te nemen en begeef me naar de eerste rij om te aanschouwen wat deze band ons te bieden heeft. In dit geval bestaat hun set voornamelijk uit "Yiehaa"'s en covers. Zelfs Manu Chao passeert de revue... en revue is mijn inziens geen foute woordkeuze. Het publiek lust er wel pap van en ik verdenk sommige aanwezigen ervan dat ze in het bezit zijn van een clubkaart van de lokale inline dance vereniging. Elk zijn meug natuurlijk maar mij steekt het snel tegen, De overgrote meerderheid echter denkt daar anders over en begint stilaan uit zijn plaat te gaan... in dat opzicht is Hayseed Dixie met glans geslaagd!
Mocht Peter Pan Speedrock voor sommigen nog een introductie nodig hebben: Een uiterst explosieve molotov op basis van rock, nitro benzine en een sloophamer! Het aantal keren dat we deze sympathieke Eindhovenaars op de planken hebben zien staan houden we al lang niet meer bij maar we weten ondertussen wel dat dit trio garant staat voor een potje onvervalst rammen tot u er bij neer valt. Ook vanavond was dit niet anders en met de gebalde vuist werden nummers als: we want blood, Rocketfuel, resurrection.... ons in de strot geramd waarbij een Guantanamo behandeling zelfs zou verbleken. Tijdens een stevig potje moshen ga ik verschillende malen op mijn bek maar gelukkig zijn er de vrienden die een oogje in het zeil houden. Thanks buddy's!
Hopelijk organiseren de heren volgend jaar terug een editie van hun Beaverfest want dat willen we zeker niet meer missen, en u trouwens ook niet!
Dan is het aftellen geblazen naar the one and only High On Fire met opperhoofd Matt Pike, de man die zelfs te metal is voor het dragen van een T-shirt. Dit is hun enigste show op Belgische bodem en dus zijn we maar wat blij dat we ze hier in Waarschoot aan het werk kunnen zien. Aangezien hun laatste album De Vermis Mysteriis al dateert van 2012 mogen we ons dus ongetwijfeld verwachten aan een best of set. De spots op het podium gaan aan en we kijken op het onvervalste torso van Matt, enige kilo's lichter maar nog steeds imposant. De man heeft zich zowaar een druipende pornosnor aangemeten, even gaat de rechterarm omhoog en er komt een wall of sound op ons afgedonderd. Die wall of sound verzuipt bij momenten in een modderbrij waarbij de stem van monsieur Pike verloren ging in een monotoon gegrom en je moest al goed luisteren om te horen welk nummer ze eigenlijk speelden. De energie echter die van de 3 kompanen afstraalde sloeg duidelijk over op de aanwezigen en gewillig incasseerden we de muilperen. Dat de band sinds begin april non - stop aan het touren is, valt er niet aan te zien... Of misschien toch: een bisronde zat er helaas niet in
High On Fire: veni vidi vici!
Na het concert ga ik snel de gekochte vinyl halen en duik de backstage in. Matt Pike lacht me vriendelijk toe, (in overhemd!) en uiteraard feliciteer ik hem met het afgelopen optreden. Hij bedankt me en verontschuldigt zich tegelijk dat de vermoeidheid de band wel parten begint te spelen en dat ze geen bisronde hebben gedaan omwille van de lange reis die ze nog voor de boeg hebben. Hij gaat zelfs voor mij op zoek naar een markeerstift om het album te kunnen signeren.... hij wisselt me nog een knipoog en met een "i'll see you around!"stapt hij terug het podium op om mee te helpen afbreken.... Mijn missie was geslaagd...
De afwezigen hadden weer ongelijk, tenzij u een heel grondige reden had... ;-)
Roadkill, u was weer een perfecte gastheer en dankbetuigingen aan Nancy, Tine, Kim, Bux en de hele crew. Tot volgend jaar!
En u, tot volgende week want dan is het weer Yellowstock festival!
No comments:
Post a Comment